دلتنگ...

دلتنگم...دلتنگ روزهای سپری گشته عمر، دلتنگ احساسی پاک در ساحلی دور افتاده ، دلتنگ بوی خاک و نم باران..

نمی دانم حس غریبیست و هوا عجب سنگین است. سکوت تنها حکمران این روزهاست و برق چشمان در ظلمات شب تنها فانوس این روزها !  نمیدانم چه خواهم نوشت، ذهنم یاری نمی کند اما انگشتانم سخت مشتاق اند دل سفید کاغذ را بنوازند بار دگر....

نگاهم را می دزدم از افق های دوردست تا مبادا به تاراج رود غم این شبها . شاخه خاری می بینم با غنچه ای خندان به برش که می فروشد فخر به خاک زیر تنش !!

افکارم ساکن ، ذهنم مغشوش ، دلم بی ریا ، قلبم پر تپش ، دستانم خالی ، پاهایم پر توان   بار دگر می کنم گذر از این کوچه ی دنیا ...